Ze gooide haar spikes woedend tegen de grond na een blik op het scorebord. Ze voelde niets voor een ereronde met de Jamaicaanse winnares Elaine Thompson. Dafne Schippers wilde weg uit het Olympisch Stadion, het droompaleis dat het decor van haar nachtmerrie werd. 'Ik kwam hier voor een ding en dat is goud', zei ze na haar tweede plaats op de 200 meter.
De wereldkampioene wilde iets rechtzetten op haar sterkste sprintafstand, na de teleurstellende vijfde plaats op de 100 meter. De omstandigheden leken voor haar perfect. Het was de warmste avond van het atletiektoernooi. Ze liep in baan vier, waardoor ze zich kon richten op haar Amerikaanse en Jamaicaanse rivalen in baan vijf en zes.
Schippers had de steun van het publiek. 'Holland, Holland' klonk het in het matig gevulde stadion, een zelden of nooit gehoorde aanmoediging bij buitenlandse atletiekwedstrijden. De doorgaans luidruchtige Jamaicaanse supporters werden overstemd. Haar ouders, haar broer en zus en haar vriend waren aanwezig. In vijf eerdere ontmoetingen over 200 meter had ze niet eenmaal verloren van Thompson.
Na het startschot ontvouwde de race zich twintig seconden zoals verwacht. Thompson lag na de bocht voorop. Schippers kwam tergend langzaam dichterbij op het rechte stuk, net als vorig jaar bij de WK atletiek. De slotfase kende een onthutsend verschil. De 24-jarige Utrechtse verloor haar ontspannen manier van lopen (de snelste manier) en verkrampte.
'Logisch dat je verkrampt'
Met tien meter te gaan, boog ze al voorover in de hoop dat ze haar borstkas op de finishlijn voorbij Thompson zou drukken. Ze kwam struikelend over de eindstreep en sloeg tegen het tartan. De smak leverde haar geen tijdswinst op. Shaunae Miller uit de Bahama's versloeg maandag de Amerikaanse favoriet Allyson Felix wel op de 400 meter door vallend over de finish te komen.
Thompson won het duel in de snelste jaartijd: 21,78. Schippers liep ook haar beste seizoenstijd, maar kwam eentiende seconde tekort: 21,88. De verlegen Jamaicaanse uit het gehucht Banana Ground is de eerste die de sprintdubbel wint sinds Florence Griffith-Joyner in 1988 (Marion Jones deed het in 2000, maar raakte die titels kwijt vanwege doping)
'Het is logisch dat je verkrampt', zei Schippers. 'Iedereen loopt hier zes races. Dat is gewoon zwaar. Ik kwam steeds dichterbij, steeds dichterbij. Ik voelde mezelf ook dichterbij komen. En toen ging ik ook stuk. Vorig jaar hield ik het net wel vol, en nu net niet.' Bij de WK in Peking won Schippers in 21,63 voor Thompson in 21,66.
Verwachtingspatroon
De zilveren medaille van Schippers is de eerste olympische prijs voor de Nederlandse atletiek sinds Ellen van Langen in 1992 goud veroverde op de 800 meter. Dat gebeurde twee maanden na de geboorte van Dafne, de derde en lichtste baby in het gezin van een Utrechtse fysiotherapeut en onderwijzeres met een voorliefde voor sport.
De overwinning van Van Langen was een verrassing. Zij begon haar race als een outsider. Die luxe was Schippers niet gegund na haar topprestaties bij de WK atletiek. De tweede plaats op de 100 meter en wereldtitel op dubbele sprint, gevolgd door andere topprestaties, creëerden een verwachtingspatroon waarmee ze steeds beter leek om te gaan.
De acute liesblessure, die een week geleden tijdens een laatste snelheidsoefening ontstond, veranderde volgens Schippers veel. Ze hoefde niet af te zeggen voor de Spelen, zoals even werd gevreesd. De pijn verdween haast net zo snel als hij was opgedoken. Maar ook de magische versnelling van Schippers verliet haar lichaam op mysterieuze wijze.
Kwijtgeraakt
Daar kunnen allerlei redenen voor zijn: van de extra spanning die ontstond door fysiotherapiebehandelingen tot het besef dat een unieke kans op goud verloren dreigde te gaan. Ze heeft in haar loopbaan nooit eerder te maken gehad met ernstige tegenslag. Vaak loopt Schippers in finales haar beste tijden. Dat is nu al driemaal op rij niet gebeurd, bij de WK indoor over 60 meter en in beide olympische races.
Voor Schippers was het te vroeg om te speculeren over oorzaken. Eentiende seconde laat zich niet makkelijk verklaren, zeker niet als het lichaam een vat van opgekropte emotie is. 'Sinds ik die blessure heb gehad, ben ik het allemaal gewoon een beetje kwijtgeraakt. Ik heb geen idee waarom. Ik dacht dat de vorm goed was, maar helaas.'
Over haar gevoelens twijfelde ze niet. De slotvraag van het korte persgesprek luidde: voel je enige vreugde over het zilver? 'Absoluut niet', zei ze.
Door Redactie Volkskrant: Foto: ANP
Reactie plaatsen
Reacties