Nooit meer een knuffel van z'n meiden

Peter van der Meer keek op 17  juli 2015 rond in zijn tuin en zag allemaal kinderen van vrienden, vriendinnen van zijn dochters. Ze roosterden marshmallows boven een vuurtje. Allemaal een jaar ouder geworden. Zij wel. Sophie, Fleur en Bente blijven altijd 12, 10 en 7. Peters dochters zaten precies een jaar eerder aan boord van de verongelukte MH17, samen met zijn ex-vrouw Ingrid (43).

Peter: ,,Op dat moment deed het gemis zo'n pijn. Ik ben niet weggelopen, ik aanvaard het verdriet. Maar mijn leven is naar de kloten, verwoest. Daar denk ik dan aan. Als je ziet wat ik nu mis, wat ik in de toekomst ga missen. Sinterklaas. Kerst. Eindexamens. De studietijd van die meiden. Dat ze misschien zouden trouwen, kinderen krijgen wellicht. Die kinderen zijn van dezelfde leeftijd. Alles wat zij meemaken, krijg ik heel direct mee. En dat is hard. De pijn laat me nooit meer los, speelt  de hele dag. Ik wil ook niet dat het ooit weggaat. Elke ochtend is het er opnieuw, binnen een minuut. En al haal ik alle foto's van ze weg, de pijn blijft.''

De tragiek rond de MH17 - door Peter zelf steevast 'het ongeluk' genoemd - beheerst dinsdag weer het nieuws. Dan brengt de Onderzoeksraad voor Veiligheid een rapport uit over de oorzaak van de catastrofe die 298 mensen het leven kostte. Een goede zaak, oordeelt Peter. Vooral omdat hij wil dat de verhalen van zijn dochters, z'n ex-vrouw en die andere 294 inzittenden gehoord blijven worden. ,,Dit ongeluk moet de aandacht houden,'' zegt Peter beslist. Daarom stemt hij, voor het eerst, ook in met een interview. Omdat hij wil uitleggen wat voor een tomeloos verdriet hij voelt. Omdat bijna niemand zich daar iets bij voor kan stellen. Daarom.

Peter van der Meer (47) doet zijn verhaal in de Naardense woning waar hij met vriendin Floos (46) en haar 13-jarige zoon woont. Hier heeft hij ook een kamer voor de meiden ingericht, die hier nooit woonden. Aan de muur hangen grote foto's, die Peter een jaar voor 'het ongeluk' maakte tijdens zijn eerste vakantie als gescheiden vader, bij Hotel des Invalides in Parijs. Drie blonde meiden kijken stoer in de camera van hun vader. ,,Zo waren ze. Mijn kinderen waren geen tutjes.''

Verder in de kamer: een poppenwagen, medailles van de sportdagen, gipsen afdrukken van het gebit van Sophie die een beugel droeg. Elektrische tandenborstels, een skihelm, boeken, spelletjes. Drie geboortekaartjes. Rokjes. Een fles haarlak. Op het bureau staan drie dozen, met spullen die Peter uit Oekraïne terug heeft gekregen. Hij heeft een zonnebril vast, uit één van de kistjes. Ray-Ban staat er op. ,,Maar het kan net zo goed een nepperd zijn geweest. Maar de glazen zijn nog heel. Dat is toch wel heel bijzonder, dat we dit wel ongeschonden terug hebben gekregen.'' Hij mist nog één voorwerp, dat zeker intact was na 'het ongeluk': het paspoort van Sophie. ,,Want dat werd al heel snel getoond door rebellen op Twitter.''

Het leven van Peter, zijn dochters en ex-vrouw was in de zomer van 2014 net een beetje op orde. Een jaar eerder hadden ze tegen hun kinderen gezegd dat ze zouden scheiden, een halfjaar later vertrok hij ook daadwerkelijk. Die winter ging  hij met z'n meiden naar de sneeuw, in de daaropvolgende zomervakantie zouden ze met hun moeder op reis. Zo waren de afspraken in het co-ouderschap en dat ging goed. De dagen voordat Sophie, Fleur en Bente met hun moeder naar Bali vertrekken, zijn ze bij hem. Peter huurt een zeilboot, een valk. Er gaat een tent mee aan boord.

Peter van der Meer (47) doet zijn verhaal in de Naardense woning waar hij met vriendin Floos (46) en haar 13-jarige zoon woont. Hier heeft hij ook een kamer voor de meiden ingericht, die hier nooit woonden. Aan de muur hangen grote foto's, die Peter een jaar voor 'het ongeluk' maakte tijdens zijn eerste vakantie als gescheiden vader, bij Hotel des Invalides in Parijs. Drie blonde meiden kijken stoer in de camera van hun vader. ,,Zo waren ze. Mijn kinderen waren geen tutjes.''

Verder in de kamer: een poppenwagen, medailles van de sportdagen, gipsen afdrukken van het gebit van Sophie die een beugel droeg. Elektrische tandenborstels, een skihelm, boeken, spelletjes. Drie geboortekaartjes. Rokjes. Een fles haarlak. Op het bureau staan drie dozen, met spullen die Peter uit Oekraïne terug heeft gekregen. Hij heeft een zonnebril vast, uit één van de kistjes. Ray-Ban staat er op. ,,Maar het kan net zo goed een nepperd zijn geweest. Maar de glazen zijn nog heel. Dat is toch wel heel bijzonder, dat we dit wel ongeschonden terug hebben gekregen.'' Hij mist nog één voorwerp, dat zeker intact was na 'het ongeluk': het paspoort van Sophie. ,,Want dat werd al heel snel getoond door rebellen op Twitter.''

Het leven van Peter, zijn dochters en ex-vrouw was in de zomer van 2014 net een beetje op orde. Een jaar eerder hadden ze tegen hun kinderen gezegd dat ze zouden scheiden, een halfjaar later vertrok hij ook daadwerkelijk. Die winter ging  hij met z'n meiden naar de sneeuw, in de daaropvolgende zomervakantie zouden ze met hun moeder op reis. Zo waren de afspraken in het co-ouderschap en dat ging goed. De dagen voordat Sophie, Fleur en Bente met hun moeder naar Bali vertrekken, zijn ze bij hem. Peter huurt een zeilboot, een valk. Er gaat een tent mee aan boord.

Uitvaart
Peter is dan duidelijk geworden dat Ingrid alleen begraven wordt, zonder haar dochters. Die wil hij voor hun uitvaart zelf nog zien, hoewel dat van alle kanten afgeraden wordt. ,,Ik ben helemaal geen held met dode lichamen, maar dit wilde ik perse. ,,Het duurde nog een week voordat we mochten kijken, in een zaaltje bij het crematorium van het ziekenhuis in Hilversum. We waren met z'n zessen; ook mijn ouders waren erbij, Floos en mijn twee jongste broers als chauffeurs. Ik wist niet hoe ik zou reageren, of ik nog in staat zou zijn om terug te rijden. In de auto naar het ziekenhuis zocht ik op mijn telefoon nog snel op hoe een dode eruit ziet, wat ik kon verwachten.

Familierechercheurs
,,We kwamen in een familiekamer. Links was een koffiehoek en er hing een gordijntje. Achter dat gordijntje stonden de kisten. Ik ben samen met mijn moeder, de familierechercheurs en de begrafenisondernemer gaan kijken, nadat we eerst nog uitleg hadden gekregen over wat ons te wachten stond. De rest kon ons horen, achter het gordijntje.'' Floos: ,,We hoorden je praten toen je je eerste dochter te zien kreeg, Bente.'' Peter: ,,Haar kist werd als eerste open gemaakt, omdat ze er het beste uitzag.'' Floos: ,,Dat zei je ook, hoorden we. 'Ze ziet er echt goed uit, je kunt zien dat het Bente is'.''

Mooie dingen
Peter: ,,Zoals ze daar op die foto staat, zo lag ze daar ook. Ze was heel licht en dan val je minder hard. En ze zijn goed terechtgekomen, alle drie eigenlijk. Ze hadden alle drie hun mond open. Bij Sophie zag ik haar beugel nog. En haar vlecht. Ik romantiseer het niet, maar ik heb alleen naar de mooie dingen gekeken. De rest heb ik ook wel gezien; de kleur van het lichaam, dat bepaalde dingen niet zo mooi waren. Fleur die wat opgezwollen was. Maar ik heb vooral op de mooie dingen geprobeerd te letten. Per kind heb ik zo'n 2 á 3 minuten gekeken, daarna stopte ik nog iets in hun kist; de slippers van Fleur, een tekening van Bente's beste vriendinnetje Renske, een sleutelhanger die Sophie's vriendinnen voor haar hadden gekocht. En ik heb zelf de kisten dichtgedraaid. Ik ben enorm blij dat ik naar ze gekeken heb. Nu weet ik zeker dat ze dood zijn.''

Door: Jeroen Schmal/ AD.nl/ © Wendy Hereijgers.