De tranen springen Wim Thijssen (40) in de ogen wanneer Angelo (17) met een bos bloemen zijn ziekenhuiskamer binnenstapt. ,,Wat u heeft gedaan, vind ik zo tof,'' zegt Angelo. ,,Ik wil u bedanken. Ik weet zeker dat mijn moeder en mijn broertje niet meer hadden geleefd als u er niet was geweest.''
,,Ik handelde in een reflex. Ik hoorde de auto gas geven en zag die vrouw en de kleine. Ik heb ze vastgepakt en weg getrokken. Ik heb gedaan wat ik kon doen," zegt Wim.
Angelo's moeder en zijn broertje leven nog, maar ze raakten wél zwaargewond. Het jongetje, dat 14 maanden oud is, ligt nog op de intensive care met een schedelbreuk, met Angelo's moeder gaat het iets beter, maar ook zij ligt in het ziekenhuis.
Wim Thijssen heeft zelf zijn been gebroken. Hij is maandag geopereerd: de pin die hij al in zijn been had van een eerdere operatie, is recht gezet. Dinsdag ligt hij in zijn ziekenhuiskamer. Vanuit zijn bed kijkt hij op de Spinozaweg en op het zebrapad waar het zondagavond allemaal gebeurde.
Het bizarre toeval wil dat Wim vlak na het ongeluk op de eerste hulp van het ziekenhuis in het kamertje pal naast Angelo (17) lag. Die was zelf even daarvoor onderuit gegaan met zijn scooter. Hij bezorgt pizza's. Hij heeft een gekneusde nier. Zijn moeder was met zijn kleine broertje van 14 maanden juist naar hem onderweg, toen het noodlot toesloeg en ze werden aangereden op het zebrapad voor het Rotterdamse ziekenhuis. De kinderwagen met daarin de 14 maanden oude dreumes vloog door de lucht.
Net na de klap belde Wim zijn eigen moeder. Hij is dakloos en woont tijdelijk weer bij haar in. ,,Heel gek dat ik dat deed, ik denk dat het de adrenaline was. Iedereen was aan het bellen op dat moment, dus ik belde haar."
Zorg
Hij bleef recht op straat zitten, ondanks de pijn. ,,Ik wilde alleen maar weten hoe het met het kindje was", zegt hij. ,,Dat was echt mijn grootste zorg. Ik heb zelf geen kinderen, maar ik hou wel heel erg van kinderen. Ik had er alles voor over om hem te redden, zelfs mijn eigen leven. Of ik dat meen? Ja, serieus. Hij heeft nog een leven voor zich, ik heb er al veertig jaar op zitten."
Wim zag hoe verpleegkundigen met Angelo's broertje bezig waren. ,,Eerst hoorde ik niks. Daarna hoorde ik ineens gekrijs. Ik vroeg aan de broeder of dat het kindje was wat ik hoorde. Pas toen hij ja zei, ben ik gaan liggen. Toen kon ik ontspannen. Hij leefde." Angelo is onder de indruk. ,,Ik weet niet goed wat ik moet zeggen om u te bedanken. Als ik ervoor kon zorgen dat u weer beter werd, dan deed ik dat. U bent mijn held van het jaar."
Nadia Berkelder/ AD.n/ © © Marco de Swart.
Reactie plaatsen
Reacties