Martin Luther King sprak 53 jaar geleden zijn droom uit. Zijn droom over een wereld waarin iedereen gelijk is, waarin kinderen niet meer beoordeeld worden op hun huidskleur, maar karakter.
Zijn verhaal inspireerde de hele wereld, maar helaas is rassendiscriminatie van alle tijden. Daarom moeten we continu alert blijven.
Zeker in deze tijd, waarin keiharde meningen de boventoon voeren, wordt de drempel om de onderbuik te laten spreken steeds lager. Zelf ondervind ik dat ook wel eens aan den lijve. Laatst nog tijdens een bijeenkomst over de opvang van asielzoekers. Natuurlijk maken bewoners zich zorgen, daarom gaan we in gesprek.
En je mag mij confronteren met al je angst en woede, zolang het over de inhoud gaat. Toch vond iemand het nodig mij persoonlijk aan te vallen, door te schreeuwen dat in “mijn cultuur” pedofilie normaal is. Die persoon heeft hier trouwens zijn excuses voor aangeboden. Heel wat stijlvoller dan socialmediagebruikers die anoniem hun bagger over je uitstorten.
Dat ik een soort bliksemafleider ben, hoort bij mijn ambt en ik kan wel tegen een stootje. Maar uitgescholden en beledigd worden vanwege je afkomst, voel je tot in het diepst van je ziel, je kunt er letterlijk ziek van zijn. Discriminatie verziekt ook de sfeer op het werk, school en in de stad.
In onze regio zijn vorig jaar gelukkig minder klachten over discriminatie binnengekomen. Een kwart minder dan in 2014, maar nog steeds 1500, waarbij de meldingen van discriminatie van moslims helaas is verdubbeld. Discriminatie komt dus nog steeds veel te veel voor. In het bedrijfsleven, op scholen, in het café om de hoek. Mijn droom is dat werkgevers voortaan verder kijken dan de achternaam op sollicitatiebrieven en dat buurtbewoners elkaar de hand reiken, hoe verschillend zij ook zijn. Laat je hart en je verstand spreken, in plaats van je onderbuikgevoelens.
Door Redactie Metro: Job Halkes Foto: Metro
Reactie plaatsen
Reacties