Ze had haar hand op de gashendel van een F-16 en was klaar om op te stijgen. Haar orders: vlucht United 93 neerhalen. Het vierde vliegtuig dat die dag gekaapt was, leek op weg te zijn naar Washington. Penney kreeg samen met een andere piloot de opdracht om het te stoppen.
Het enige dat Penney niet had, was munitie of raketten. Enkel haar eigen vliegtuig en dat was dan ook het plan. De kapingen en aanslagen verliepen te snel om de gevechtsvliegtuigen te bewapenen, dus Penney en haar commandant zouden hun vliegtuigen recht in de Boeing 757 boren. ,,We zouden het niet neerhalen, we zouden het vliegtuig rammen," aldus de pilote tegen The Washington Post. ,,Ik zou eigenlijk een kamikazepiloot zijn."
Penney weigerde tien jaar lang interviews over haar ervaringen die dag, tot in 2011. 15 jaar na de aanslagen wordt haar verhaal dit weekend weer verteld.
Groentje
,We moesten het luchtruim beschermen op elke mogelijke manier", aldus Penney, die ondertussen majoor bij de Amerikaanse luchtmacht is. Ze is geen gevechtspilote meer, maar deed twee missies in Irak en werkte als piloot voor de Nationale Garde. Nu is ze de directeur van een F-35-programma.
In de herfst van 2001 was ze nog een groentje: de eerste vrouwelijke F-16-pilote ooit in het 121ste Gevechtseskader van de Nationale Luchtmacht. Ze was opgegroeid met de geur van kerosine: haar vader vloog met gevechtsvliegtuigen in Vietnam.
Penney wilde lerares worden, maar terwijl ze op de hogeschool zat, besliste het Amerikaanse Congres dat vrouwen voortaan ook gevechtspilote mochten worden. ,,Ik schreef me meteen in," vertelt ze. ,,Ik wilde een gevechtspiloot worden zoals mijn vader."
Verwarring
Op die bewuste dinsdag hadden ze net twee weken gevechtstraining in Nevada achter de rug. Ze zaten rond een briefingtafel, toen iemand kwam melden dat een vliegtuig het World Trade Center in New York had geraakt. De eerste keer dachten ze nog dat het om een gek ging. Bij het tweede vliegtuig hadden ze door dat het een oorlogsverklaring was.
De eerste uren was er alleen maar verwarring. Er kwamen geen duidelijke orders binnen en niets was in gereedheid. De vliegtuigen waren nog geladen met nepkogels van de training.
Toen raakte een derde vliegtuig het Pentagon en bijna tegelijkertijd kwam het bericht binnen dat er een vierde vliegtuig onderweg was. Het zou een uur duren om de vliegtuigen te bewapenen, maar er moest toen meteen iemand vertrekken, wapens of niet.
Liever sterven dan falen
,,Lucky, je komt met me mee", riep kolonel Marc Sasseville naar Penney. ,,Ik mik op de cockpit", zei de kolonel tegen haar. ,,Ik zal de staart nemen", antwoordde Penney zonder aarzelen.
Beide vliegtuigen vertrokken met 640 kilometer per uur en speurden de horizon af. ,,We trainen niet om lijnvliegtuigen neer te halen," aldus Sasseville. ,,Als je gewoon de motor raakt, kan het nog steeds verder vliegen en kan je het naar een doel begeleiden. Mijn idee was de cockpit of de vleugel."
De man hoopte ook dat hij kort voor de impact nog zijn schietstoel zou kunnen activeren. Penny was echter bang dat haar vliegtuig in dat geval toch United 93 zou missen. Falen in haar missie leek haar erger dan sterven.
Passagiers van United 93
Maar uiteindelijk hoefde Penney geen lijnvliegtuig vol burgers neer te halen. Dat deden de inzittenden zelf. Penney en Sasseville kregen onderweg te horen dat United 93 al neergestort was in Pennsylvania: de gijzelaars waren erin geslaagd de kapers te overmeesteren.
,,De echte helden zijn de passagiers van vlucht 93 die zichzelf wilden opofferen," aldus Penney. ,,Ik was maar een toevallige getuige van de geschiedenis."
Zij en Sasseville vlogen de rest van de dag: ze maakten het luchtruim vrij en escorteerden onder andere Air Force One, het privévliegtuig van de Amerikaanse president. ,,Ik dacht echt dat het de laatste keer was dat ik opsteeg.''
Door redactie AD Foto: thinkstock
Groentje
We moesten het luchtruim beschermen op elke mogelijke manier
,,We moesten het luchtruim beschermen op elke mogelijke manier", aldus Penney, die ondertussen majoor bij de Amerikaanse luchtmacht is. Ze is geen gevechtspilote meer, maar deed twee missies in Irak en werkte als piloot voor de Nationale Garde. Nu is ze de directeur van een F-35-programma.
In de herfst van 2001 was ze nog een groentje: de eerste vrouwelijke F-16-pilote ooit in het 121ste Gevechtseskader van de Nationale Luchtmacht. Ze was opgegroeid met de geur van kerosine: haar vader vloog met gevechtsvliegtuigen in Vietnam.
Penney wilde lerares worden, maar terwijl ze op de hogeschool zat, besliste het Amerikaanse Congres dat vrouwen voortaan ook gevechtspilote mochten worden. ,,Ik schreef me meteen in," vertelt ze. ,,Ik wilde een gevechtspiloot worden zoals mijn vader."
Verwarring
Op die bewuste dinsdag hadden ze net twee weken gevechtstraining in Nevada achter de rug. Ze zaten rond een briefingtafel, toen iemand kwam melden dat een vliegtuig het World Trade Center in New York had geraakt. De eerste keer dachten ze nog dat het om een gek ging. Bij het tweede vliegtuig hadden ze door dat het een oorlogsverklaring was.
De eerste uren was er alleen maar verwarring. Er kwamen geen duidelijke orders binnen en niets was in gereedheid. De vliegtuigen waren nog geladen met nepkogels van de training.
Toen raakte een derde vliegtuig het Pentagon en bijna tegelijkertijd kwam het bericht binnen dat er een vierde vliegtuig onderweg was. Het zou een uur duren om de vliegtuigen te bewapenen, maar er moest toen meteen iemand vertrekken, wapens of niet.
Groentje
We moesten het luchtruim beschermen op elke mogelijke manier
,,We moesten het luchtruim beschermen op elke mogelijke manier", aldus Penney, die ondertussen majoor bij de Amerikaanse luchtmacht is. Ze is geen gevechtspilote meer, maar deed twee missies in Irak en werkte als piloot voor de Nationale Garde. Nu is ze de directeur van een F-35-programma.
In de herfst van 2001 was ze nog een groentje: de eerste vrouwelijke F-16-pilote ooit in het 121ste Gevechtseskader van de Nationale Luchtmacht. Ze was opgegroeid met de geur van kerosine: haar vader vloog met gevechtsvliegtuigen in Vietnam.
Penney wilde lerares worden, maar terwijl ze op de hogeschool zat, besliste het Amerikaanse Congres dat vrouwen voortaan ook gevechtspilote mochten worden. ,,Ik schreef me meteen in," vertelt ze. ,,Ik wilde een gevechtspiloot worden zoals mijn vader."
Verwarring
Op die bewuste dinsdag hadden ze net twee weken gevechtstraining in Nevada achter de rug. Ze zaten rond een briefingtafel, toen iemand kwam melden dat een vliegtuig het World Trade Center in New York had geraakt. De eerste keer dachten ze nog dat het om een gek ging. Bij het tweede vliegtuig hadden ze door dat het een oorlogsverklaring was.
De eerste uren was er alleen maar verwarring. Er kwamen geen duidelijke orders binnen en niets was in gereedheid. De vliegtuigen waren nog geladen met nepkogels van de training.
Toen raakte een derde vliegtuig het Pentagon en bijna tegelijkertijd kwam het bericht binnen dat er een vierde vliegtuig onderweg was. Het zou een uur duren om de vliegtuigen te bewapenen, maar er moest toen meteen iemand vertrekken, wapens of niet.
Maar uiteindelijk hoefde Penney geen lijnvliegtuig vol burgers neer te halen. Dat deden de inzittenden zelf. Penney en Sasseville kregen onderweg te horen dat United 93 al neergestort was in Pennsylvania: de gijzelaars waren erin geslaagd de kapers te overmeesteren.
,,De echte helden zijn de passagiers van vlucht 93 die zichzelf wilden opofferen," aldus Penney. ,,Ik was maar een toevallige getuige van de geschiedenis."
Zij en Sasseville vlogen de rest van de dag: ze maakten het luchtruim vrij en escorteerden onder andere Air Force One, het privévliegtuig van de Amerikaanse president. ,,Ik dacht echt dat het de laatste keer was dat ik opsteeg.''
Maar uiteindelijk hoefde Penney geen lijnvliegtuig vol burgers neer te halen. Dat deden de inzittenden zelf. Penney en Sasseville kregen onderweg te horen dat United 93 al neergestort was in Pennsylvania: de gijzelaars waren erin geslaagd de kapers te overmeesteren.
,,De echte helden zijn de passagiers van vlucht 93 die zichzelf wilden opofferen," aldus Penney. ,,Ik was maar een toevallige getuige van de geschiedenis."
Zij en Sasseville vlogen de rest van de dag: ze maakten het luchtruim vrij en escorteerden onder andere Air Force One, het privévliegtuig van de Amerikaanse president. ,,Ik dacht echt dat het de laatste keer was dat ik opsteeg.''
Reactie plaatsen
Reacties