Turk voelt zich niet gehoord in Nederland

Ayhan Tonça haalt zijn telefoon uit zijn binnenzak. ,,Erdogan belt. Ik moet wat van hem zeggen'', grapt het bestuurslid van Diyanet, hier Islamitische Stichting Nederland genoemd. De organisatie telt 145 moskeeën met imams die worden betaald en gestuurd door de Turkse staat. Toch moeten we daar niks achter zoeken, zegt Tonça. ,,Alsof al onze imams pionnetjes uit Turkije zijn.''

De Tweede Kamer probeerde gisteren zicht te krijgen op 'de lange arm van Ankara' door veertien verschillende Turks-Nederlandse organisaties uit te nodigen. Zo'n beetje alle gezindten zijn vertegenwoordigd: van minderheden als alevieten, Koerden en Armeniërs tot Milli Görüs en de Grijze Wolven. Om praktische redenen is gekozen voor de zaal waar normaal mensen onder ede worden gehoord. Het voelt voor verschillende gasten als een verhoor.

Wantrouwen
De opstelling - recht tegenover elkaar - tekent de verhouding tussen de politiek en de Turks-Nederlandse organisaties. Jarenlang golden ze als belangrijke gesprekspartner van de overheid, maar de laatste jaren is het wederzijdse wantrouwen gegroeid. Minister Lodewijk Asscher (Integratie) probeert ze met stevige, confronterende taal te dwingen voor de Nederlandse normen en waarden te gaan staan. Zo eiste hij onlangs dat ze zich uitspraken voor de rechtsstaat, anders weigerde hij met ze om tafel te gaan.

Op hun beurt spreken verschillende Turkse clubs de zorg uit dat ze niet als volwaardige burgers worden behandeld. ,,Ik kan alle Turkse Kamerleden gewoon bellen en dan nemen ze de telefoon op. Door Nederlandse Kamerleden ben ik zo vaak de deur gewezen.

Mensen voelen zich in Turkije meer gehoord dan in Nederland'', zegt vicevoorzitter Ertugul Gökçekuyu van de Islamitische Universiteit in Rotterdam. De Kamer wil deze onderwijsinstelling sluiten vanwege omstreden uitspraken van de rector.

Door de Redactie AD: Foto: ANP