Het is een weldoordachte en onvermijdelijke beslissing geworden: Renee Zittema (62) neemt deze zomer afscheid van montessorischool 't Ronde in Leusden. En daarmee afscheid van een groot deel van haar leven, dat sinds haar kindertijd montessori ademt. Veertig jaar geleden zette ze de school op met haar inmiddels overleden echtgenoot.
Een paar weken geleden vertelde juf Renee haar klas (groep 6/7/8) een verhaal. De kinderen hingen aan haar lippen. Over een meisje van 12 met een droom om andere kinderen te helpen. Over hoe die droom van het meisje werkelijkheid werd, toen ze 22 was. En hoe ze, naarmate ze ouder werd, níeuwe dromen kreeg. Over haar tuin die ze zo mooi mogelijk tot bloei wilde laten komen en haar kleinkinderen die ze van nog dichterbij wilde meemaken. ,,Ik zei dat ze zó druk was met werken dat ze geen tijd had voor haar dromen. En toen stopte ik met vertellen. Dat meisje, dat ben ik....''
Het kwartje was inmiddels gevallen bij haar klas. Juf Renee gaat stoppen. Na veertig jaar 't Ronde.
Ze grijpt naar het hangertje om haar hals, een ontwerp van de bijzondere plattegrond en het logo van de school. ,,Het besluit om afscheid te nemen, voelt oké. Ik ben ernaar toegegroeid en nu wordt het langzaam definitief. Ik ben nog vol in de weer met het regelen van het 40-jarige jubileum van de school en de bijbehorende reünie. Daarmee heb ik mijn eigen vertrek even kunnen parkeren.''
Juffrouw worden
Als Renee als 12-jarig meisje op de montessorischool in Laren wordt gevraagd om te helpen in de kleuterklas, weet ze niet hoe gauw ze 'ja' moet zeggen. ,,Oudere kinderen die jongere kinderen leren om het zelf te doen, is de basis van het montessorionderwijs en dat paste toen al helemaal bij mij. Ik zie mezelf nog staan tussen de kleuters. Het gevoel dat ik de juf mocht helpen, was geweldig en ik wist meteen dat dát was wat ik wilde later: juffrouw worden. Op een montessorischool.''
Dat haar leven zozeer montessori zou gaan ademen, kon Renee nog niet bevroeden, toen ze redelijk vers van de opleiding op haar 22ste werd benaderd door enthousiaste ouders uit Leusden. De groep wilde montessorionderwijs opzetten en zocht leerkrachten voor de eerste twee kleuterklassen die in augustus 1976 zouden gaan draaien. Opnieuw zei Renee Zittema volmondig 'ja'.
Vrije hand
,,Die begintijd was spannend en fantastisch tegelijk. Patty Cukier, de andere kleuterjuf, en ik hadden bijna volledig de vrije hand. We konden zelf spelmateriaal kiezen en daar hoorde natuurlijk de kenmerkende vegertjes, schoenpoets, kleedjes en plantjes bij. Want kleuters op de montessorischool hoorden in die tijd nog te leren poetsen en kleedjes vouwen. De verantwoordelijkheid voor een levend plantje op de tafeltjes is overigens gebleven.''
,,De eerste jaren zaten we met onze lokalen achter de tuin van de nonnen van het Ansfridushuis. De kinderen speelden buiten tussen het nonnen-ondergoed aan de waslijn. Af en toe moesten Patty en ik bij hen op gesprek. Dan waren kleuters te wild of te luidruchtig in hun ogen. Wisten zij veel, wat ze in huis hadden gehaald.''
Doodsbang
Renee lacht. ,,Die eerste oudergesprekken vergeet ik ook nooit meer. O, wat waren we zenuwachtig. Moet je als 22-jarige ouders even gaan vertellen hoe zoon- of dochterlief zich gedroeg in de klas. Ik was doodsbang dat ik vragen kreeg waarop ik geen antwoord had. Ik was natuurlijk nog behoorlijk onervaren. Als ze maar zien dat ik liefde heb voor mijn vak, dacht ik dan.''
De rapporten die Renee en Patty de eerste jaren maakten, leken in de verste verte nog niet op de handzame formulieren van nu. Hele boekwerken werden er per kind geschreven. ,,Dan zat ik 's avonds thuis uren te schrijven over de motorische en emotionele ontwikkeling van een leerling. Natuurlijk was het veel werk, maar het gaf me ook de tijd om bij ieder kind even stil te staan. Tien minutengesprekjes? Wel nee, we deden gesprekken van een halfuur.''
Ook nam juf Renee af en toe kinderen mee naar huis. Om ze een kijkje te laten nemen in haar eigen leven. ,,Dat was heel gewoon, maar zou nu niet meer kunnen. Werk en privé in het onderwijs zijn wat dat betreft inmiddels al lang gescheiden.''
Doorstoomkinderen
Een heel andere samensmelting van werk en privé ontstaat voor Renee in 1977. Dick van den Engel wordt aangenomen op school en gaat leiding geven aan het lagere onderwijs. ,,We moesten samen schoolplannen schrijven. Ik voor de kleuters, hij voor de lagereschoolleerlingen. Heel wat strijd leverden we, hoor. Over het gebruik van het schoolplein, de uren voor gym en over doorstoomkinderen gedurende het schooljaar. Toen we samen mochten werken aan de realisatie van een te bouwen, eigen schoolgebouw voelde ik iets groeien tussen ons.''
En daarmee werd 't Ronde in de Leusdense wijk Munnikhove een tweede thuis van Renee en Dick. Zeker toen in 1989 hun zoon Menno op school kwam. ,,We woonden in Soest en kregen van de gemeente een brief waarom Menno zich niet had gemeld bij een van de scholen. Maar dat hij meeging met ons, stond vanaf het begin vast. We zijn nou eenmaal montessorianen.''
Door Redactie: AD/ Iris van den Boom Foto: Nico Brons.
Reactie plaatsen
Reacties