Of rechters ook wel eens hartzeer hebben bij het nemen van een ingrijpende beslissing? Die vraag borrelde op na de ophefmakende vrijspraak van een mama en papa die begin deze week voor de correctionele rechtbank van Kortrijk terechtstonden voor mishandeling van hun baby.
Wat zegt het hart wanneer de ratio vonnist? Vijf rechters getuigen over die ene zaak waar ze 's nachts het meest van hebben wakker gelegen. "Wij zijn ook maar gewoon mensen."
"Ik moest ooit tegen een mama zeggen dat ze haar zoontje niet mee naar huis kreeg omdat ik net weloverwogen had beslist dat hij veiliger zou zijn in een instelling. Voor de ogen van haar kind liep ze weg, zonder afscheid te nemen. De ijselijke kreten van die kleuter - 'mama!' 'mamaaa!' - kunnen me tien jaar later nog altijd rillingen bezorgen."
Aan het woord is de Antwerpse jeugdrechter Christian Denoyelle, die naar eigen zeggen nooit harder heeft beseft dan toen, hoe zwaar de impact van rechterlijke beslissingen kunnen zijn. "Er lag een verzoekschrift op mijn tafel, van een consulente van Jongerenwelzijn, om een kleuterjongetje van vier in een instelling te plaatsen. Omdat ik eerst alle betrokkenen wilde horen voor ik een beslissing nam, had ik een zitting georganiseerd. Op die zitting werd mij vanuit alle hoeken bevestigd dat de kleuter thuis wel degelijk in gevaar was. Het kind was getuige van partnergeweld op zijn mama, de mama strafte het jongetje veel te hard omdat ze de opvoeding niet aankon. Kortom, de thuissituatie was niet langer verantwoord voor dat ventje."
"Moeder en kind waren ook op die zitting aanwezig", vervolgt de jeugdrechter. "Zij ontkende in alle toonaarden dat er iets aan de hand was. Maar ik kon niet anders dan zeggen: 'Het spijt me, maar ik ga uw kind moeten plaatsen. Als u uw gewelddadige partner niet de deur wil wijzen, is het mijn taak om het kind te beschermen. Ik kan geen risico's nemen, de veiligheid van het kind primeert. U krijgt uw kind ook niet meer mee naar huis, want de maatregel gaat meteen in.'"
"Daarop werd de moeder heel boos. Toen ik haar zei dat ze wel nog even de tijd kreeg om rustig afscheid te nemen, stond ze op en liep ineens de kamer uit. 'Trekt er uw plan mee!', riep ze nog. 'Neem toch afscheid van hem!', hoorde ik mezelf zeggen. 'Je kan je zoontje morgen zeker bezoeken in de instelling.' Maar ze was al vertrokken, met slaande deuren."
"En dan... zag ik de radeloze blik van dat jongetje", vervolgt Denoyelle. "Hij sprak drie ijselijke woorden: 'Mama! Mama! Mamaaa!' Begon onbedaarlijk te huilen. En hoewel ik nog altijd voor 100% achter die beslissing sta, heeft dat voorval mij nooit meer losgelaten.
http://www.hln.be/ door ANNICK GROBBEN
Reactie plaatsen
Reacties