Een rode, gele of witte roos, een gerbera, een lelie. Elke nabestaande koos een bloem die hem of haar deed denken aan zijn of haar dierbare overledene. Bij elkaar gestoken vormen ze kleur- en fantasierijke boeketten.
Zaterdag was de tweede keer dat het Westfriesgasthuis bijeenkomsten hield voor nabestaanden van mensen die het afgelopen jaar in het ziekenhuis zijn overleden. Daar is duidelijk behoefte aan, want in de ochtend waren er zo’n 140 belangstellenden en in de middag ruim 110, die probeerden een moeilijke periode af te sluiten.
Medewerkers van het ziekenhuis verzorgden de dienst. Ze maken muziek als zangers, doedelzakspeler, pianist of dwarsfluitiste, of voeren het woord in een gedicht of verhaal. Zo willen ze de aanwezigen hoop geven. Het hoogtepunt is het oplezen van de namen van overledenen, waarbij nabestaanden een bloem kunnen achterlaten. ,,Al deze bloemen staan symbool voor de mensen die wij vandaag gedenken’’, zegt geestelijk verzorgster Annemieke Kuin. ,,Elke bloem is uniek, net als ieder mens.’’
Marjon Langereis en Henri van Tol zijn zeer tevreden over de dienst. Langereis’ schoonvader is vorig jaar februari overleden en nu steunt ze haar schoonmoeder die het belangrijk vond om op deze manier nog eens aan haar man te denken. ,,Hij had al van alles, maar uiteindelijk is hij overleden aan darmkanker, een darmperforatie’’, vertelt de weduwe. Haar schoondochter licht toe: ,,Het was goed. Anders was hij in een verzorgingshuis terechtgekomen, omdat hij niets meer zou kunnen en hij had al gezegd dat hij dat niet zou willen. Toch is een middag als deze goed voor de verwerking.’’
Het ziekenhuis laat zien dat het meeleeft en niet een bedrijf is dat zich met cijfers en producten bezighoudt. ,,Al een week nadat mijn man was overleden, werd ik gebeld of alles goed was gegaan en of het goed ging met mij. Als ik dat wilde, kon ik langskomen om nog over alles te praten’’, denkt mevrouw Langereis met warmte terug.
Niet van steen
Het menselijke aspect in het hospitaal komt ook naar voren in de woorden van oncologieverpleegkundige Gaby de Melo: ,,Ik hoop met u mee tijdens het hele proces’’, zegt zij met licht trillende stem. Achteraf licht ze toe: ,,Mensen denken vaak dat wij van steen zijn, zonder emotie. Maar wij zijn ook allemaal mensen met gevoel en natuurlijk voelen wij ook wel iets als een patiënt overlijdt. Het is mooi dat we dat op deze manier kunnen laten zien.’’
http://www.noordhollandsdagblad.nl/ Door Faralda Houthuijsen Foto: NHD
Reactie plaatsen
Reacties