De 42-jarige Chantal Beurskens wil niets liever dan met haar gezin op pad, haar vriendinnen bezoeken of haar 12-jarige dochter naar een uitwedstrijd brengen. Maar dat gaat niet. De Brabantse heeft de ziekte HME-MO, een vrij zeldzame erfelijke botafwijking, en kreeg daar vorig jaar ook nog eens weke-delen-reuma bij. Ze zit in een rolstoel en kan geen kant op. Beurskens startte een crowdfuncing. Een rolstoelbusje moet haar leven weer een beetje 'gewoon' maken.
De moeder van twee kinderen weet niet meer waar ze nog terecht kan. Alle mogelijke instanties en fondsen heeft ze geraadpleegd, maar steeds kreeg ze nul op rekest. Daarom is ze de crowdfundingsactie begonnen met als doel: 15.000 euro voor een rolstoelbus, zodat ze weer 'gewoon' een 42-jarige vrouw kan zijn die met haar gezin vol in het leven staat.
De in het Brabantse dorp Berlicum woonachtige Chantal tobt al haar hele leven met de ziekte HME-MO. Daardoor groeien er goedaardige kraakbeentumoren door heel haar lichaam. De knobbels en haken die ontstaan zorgen voor pijnklachten en bewegingsbeperkingen. Door complicaties die ontstonden bij de talloze operaties die ze onderging, kan ze niet meer lopen. Vorig jaar kwam daar nog eens de reuma bij.
Gewoon
De Brabantse heeft één jaar in een revalidatiecentrum gewoond om weer op de been te komen, maar dat is niet gelukt. ,,Nu ben ik weer thuis bij mijn gezin, waarvoor ik er zo graag wil zijn", vertelt Beurskens.
Ze heeft haar leven eindelijk weer een beetje op de rit, maar 'gewoon' is het zeker niet. ,,Gewoon is een woord dat je zo vaak gebruikt, maar mijn hele leven is alles behalve gewoon. Iedereen gaat bijvoorbeeld zonder na te denken naar het toilet, maar mij kost dat zoveel energie dat ik er wel over na moet denken."
Het liefst wil Chantal een rolstoelbus, zodat ze niet langer aan haar huis en dorp gekluisterd is. ,,Met mijn elektrische rolstoel kan ik naar de supermarkt en de fysiotherapeut. Maar gezellig met z'n allen op zondag naar het bos met de hond, zit er voor mij niet in. Mijn man kan rijden, maar in die auto past mijn elektrische rolstoel niet en ik kan niet te lang zonder."
Hameren
Chantal heeft een rijbewijs. ,,Ik kan niet lopen, maar ik kan en mag wel autorijden. De gemeente en overheid hameren er zo op dat gehandicapten moeten meedoen in de maatschappij. Dat wil ik ook, maar dat wordt onmogelijk gemaakt. Geld voor financiële hulpmiddelen is er niet en je kunt nergens terecht. De gemeente kan niet helpen, de zorgverzekering ook niet, het Ango-fonds is failliet gegaan. Ik kan via de gemeente voor een gereduceerd tarief de taxi nemen, maar dat is geen adequate oplossing. Dan zijn mijn kinderen al naar oma en ik sta nog op de taxi te wachten."
Chantal heeft naar eigen zeggen haar goede en slechte dagen. Bang dat ze over een paar jaar geen auto meer kan rijden is ze niet. ,,Tegenwoordig kun je ook alleen met je handen rijden, of zelfs met één hand. Misschien ben ik eigenwijs, maar ik wil niet opgeven. Ondanks dat ik beperkt ben, zie ik mogelijkheden. Ik geloof erin, dit moet gaan slagen. Ik wil niet bedelen, maar aan de andere kant: als ik het niet doe dan gaat deze doodnormale wens van mij en mij gezin nooit uitkomen. Ondanks mijn handicap wil ik gewoon 'gewoon' zijn. Ik blijf knokken."
Door: redactie AD / Simone van Zwienen / Foto: (Privéfoto.)
Reactie plaatsen
Reacties