e hebt twee banen, twee kinderen en geen huis. Dixy Martis van 47 weet hoe het is. Ze hoort bij een groep die steeds groter wordt: 'onzichtbare daklozen'. Vandaag wordt speciaal voor die groep een opvang geopend.
Dixy woont samen met haar twee puberdochters in een antikraakwoning in Hoofddorp. Nog wel. De woning is van de gemeente en wordt verkocht. Na de zomer moet ze het huis uit. Het lukt haar niet om een eigen plek te vinden. Haar verhaal is eigenlijk niet schrijnend genoeg: voor veel hulpregelingen en opvanglocaties komt ze niet in aanmerking omdat ze geen verslaving of psychische problemen heeft.
Scheiding
Dixy kwam een paar jaar geleden in de financiële problemen toen ze scheidde van haar man: "We hadden een prima leventje in ons koophuis. Na de scheiding vertrok mijn ex naar het buitenland, daar heeft hij geen stabiel inkomen. Ik kon de leningen die we hadden afgesloten niet betalen en kwam in de schuldhulpverlening terecht."
Een nieuw koophuis was geen optie, maar huren lukte ook niet. Particuliere huur was veel te duur en voor sociale huur kwam ze op de wachtlijst terecht. "Vroeger dacht ik altijd dat als je in de schuldhulpverlening zat je een potje van je leven had gemaakt. Nu weet ik dat het iedereen kan overkomen."
Armoede in Nederland:
Het aantal daklozen in Nederland neemt toe. 31.000 mensen hebben geen vaste plek om te wonen. In de afgelopen zes jaar zijn er 13.000 daklozen bijgekomen. Dat is een toename van 74 procent.
17.800 daklozen in 2009
27.300 daklozen in 2012
31.000 daklozen in 2015
Onder dakloos verstaat het CBS iedereen die geen vaste woon- of verblijfplaats heeft en dus op straat slaapt, in de opvang of bij vrienden of familie.
Het is niet duidelijk hoeveel gezinnen er precies dakloos zijn in Nederland. Volgens het Trimbos Instituut worden ongeveer duizend gezinnen opgevangen in de 'maatschappelijke opvang'.
Dixy moest ineens met haar kinderen bij haar moeder in de seniorenwoningen: "Dat was een enorme omschakeling. Ik heb het er moeilijk mee gehad. Je zit met twee kapiteins op één schip."
Na acht maanden verhuisde naar een scheepswerf, daar kon ze twee jaar terecht. Daarna ging ze naar de antikraakwoning waar ze nu nog steeds in woont. Inmiddels is ze uit de schuldhulpverlening, maar het was niet makkelijk om uit die schulden te komen: "Als je leeft op bijstandsniveau kun je geen uitstapjes maken. Je moet in de supermarkt op alle uitgaven letten en je moet ineens 'nee' zeggen als je kinderen samen met vriendjes of vriendinnetjes iets willen gaan doen."
Volgens de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) is Dixy geen uitzondering. Er komen steeds meer gezinnen op straat te staan. Een verklaring heeft de VNG niet precies, maar 'waarschijnlijk heeft het onder meer te maken met de nasleep van de economische crisis'.
Het is niet bekend hoeveel van deze 'onzichtbare' daklozen in Nederland leven. Het gaat vooral om alleenstaande moeders met kinderen die tussen wal en schip vallen en niet in aanmerking voor een huis komen. "Vaak zijn er wel tijdelijke plekken ter beschikking voor de gezinnen, maar dat is natuurlijk maar tijdelijk en er is een tekort aan (sociale) huurwoningen", vertelt VNG-woordvoerder Lianne ter Maat.
Speciale opvang
De Rotterdamse stichting Op weg naar Huis kreeg ook steeds meer aanmeldingen van gezinnen. Vandaag is de officiële opening van een opvanglocatie die speciaal bedoeld is voor mensen die moeilijk een plek krijgen omdat ze niet verslaafd zijn of psychische problemen hebben. Ze hebben speciale gezinskamers.
Helemaal klaar zijn ze nog niet, zegt Yolanda Groeneweg van de stichting: "We kregen een week geleden pas de sleutel. We zijn afhankelijk van giften en we zoeken nog spullen voor de inrichting, maar de mensen die we nu kunnen opvangen hoeven in ieder geval niet op straat te slapen."
Het gaat om tijdelijke opvang. Het is de bedoeling dat de gezinnen na zo'n zes maanden plaatsmaken voor andere gezinnen. Maar die termijn is niet heilig, vertelt Groeneweg: "We willen de gezinnen aan een nieuwe woning helpen. Het is daarom een tijdelijke opvang. Maar het is niet zo dat we mensen op straat zetten, dat zou onmenselijk zijn."
Niet goed voor mijn kinderen
Dixy vindt het een mooi initiatief van de stichting, maar voor haar situatie is deze vorm van opvang toch niet ideaal. "Dit is toch weer tijdelijk. Ik ben echt op zoek naar iets vasts, een eigen plek. Voor de kinderen is het ook niet goed om steeds te verhuizen. Ze hebben al veel ellende te verwerken gehad door die geldproblemen en de scheiding."
Dixy vindt het geen probleem haar verhaal te doen. Ze wil juist aandacht voor haar situatie. Daarom werkte ze ook samen met haar dochters aan de documentaire 'Leven in de Schaduw': "Ik schaam me niet, ik heb hier niets aan kunnen doen. Ik hoop dat mensen begrijpen dat er wat moet veranderen als ze mijn verhaal horen."
Meer sociale huurwoningen
De politiek moet ingrijpen, vindt Dixy. Bijvoorbeeld door woningbouwverenigingen te verbieden om sociale huurwoningen te verkopen: "Er is een groot tekort aan sociale huurwoningen, de wachtlijsten zijn veel te lang. Ze moeten die huizen niet verkopen, er moeten juist sociale huurwoningen bijkomen."
Voorlopig heeft Dixy nog geen nieuw huis gevonden. Dat zorgt voor onzekerheid bij haar en de kinderen. "We willen in de buurt blijven, zorgen voor stabiliteit voor de kinderen. Maar ik heb nu geen flauw idee waar ik na de zomer kan gaan wonen."
Mocht je nieuwsgierig zijn naar de volledige documentaire Leven in de schaduw: op 1 juli om 19:15 uur wordt de film getoond in het Cultuurgebouw in Hoofddorp.
Door redactie RTL Nieuws Foto: RTL Nieuws
Reactie plaatsen
Reacties